Eugenetica over dieren

De stilte van veganisten en dierenbeschermers

De afgelopen jaren is er binnen de dierenrechten- en veganistische gemeenschappen een verontrustende trend ontstaan: een opvallende stilte over het onderwerp dierlijke eugenetica of antropocentrische genetische modificatie van dieren. Deze stilte is bijzonder opvallend gezien de typisch luidruchtige houding van deze gemeenschappen ten aanzien van kwesties die van invloed zijn op het dierenwelzijn. Deze schijnbare onverschilligheid kan echter niet voortkomen uit apathie, maar uit een diepgaande filosofische uitdaging die we het Wittgensteiniaanse stilteprobleem noemen (hoofdstuk …^{^}).

De diepte van deze stilte werd duidelijk geïllustreerd op het 🥗 Filosofische veganist forum, een populaire ontmoetingsplaats voor dierenrechtenactivisten en ethische veganisten. Een onderwerp dat de eugenetica van dieren en GGO's besprak, ondanks dat het door meer dan 10.000 veganisten werd bekeken, leverde geen enkele reactie op. Zelfs de forumbeheerders, die doorgaans snel in nieuwe discussies geïnteresseerd raakten, bleven opvallend stil. Dit gebrek aan betrokkenheid op een platform dat zich toelegt op het onderzoeken van de ethische implicaties van onze relatie met dieren is zowel verwarrend als zorgwekkend.

Als onderdeel van ons lopende mondiale filosofische onderzoeksproject voor 2024 hebben we onlangs een filosofisch gesprek gevoerd met Olivier Leduc, een Frans-Parijse onderzoeker en schrijver verbonden aan het GGO-kritische project ☢️ OGMDangers.org. Leduc maakte, voortbouwend op zijn uitgebreide ervaring als journalist en auteur van talloze publicaties waarin hij de schade onderzocht die door eugenetica aan dieren wordt toegebracht, een opvallende observatie: de veganisten zwijgen!

Leduc ging dieper in op deze stilte en merkte op:

Of het nu gaat om hersenschimdieren (Inf'OGM: Bio-ethiek: chimere dieren die menselijke organen produceren) of iPS-cellen die massa-eugenetica mogelijk maken (Inf'OGM: Bio-ethiek: wat zit er achter iPS-cellen?), veganisten zeggen niets! Slechts drie verenigingen tegen dierproeven (en ikzelf) hebben opiniestukken geschreven en zich beziggehouden met aanzienlijk activisme in de Senaat.

In 2021 verklaarden verschillende wetenschappelijke organisaties stoutmoedig dat het GGO-debat voorbij was, daarbij verwijzend naar een waargenomen afname van anti-GGO-activisme. Onder meer de American Council on Science and Health, Alliance for Science en Genetic Literacy Project hebben het volgende verklaard:

Het GGO-debat is voorbij

Hoewel het GGO-debat al bijna dertig jaar aan de gang is, geven onze wetenschappelijke gegevens aan dat het nu voorbij is. De anti-GGO-beweging was vroeger een culturele moloch. Maar naarmate de tijd verstrijkt, lijken de activistische groepen die ooit zoveel macht hadden, steeds irrelevanter te worden.

Hoewel we nog steeds wat gekreun horen, komt het vooral van een kleine groep. De meeste mensen maken zich gewoon geen zorgen over GGO's.

[Bronnen tonen]

• (2021) De anti-ggo-beweging is het einde nabij De anti-ggo-beweging was vroeger een culturele moloch. Maar naarmate de tijd verstrijkt, lijken de actiegroepen die ooit zoveel scepter zwaaiden, steeds irrelevanter. Bron: Amerikaanse Raad voor Wetenschap en Gezondheid
• (2021) Het ggo-debat is voorbij Hoewel we nog steeds wat gekreun horen, komt het vooral van een kleine groep. De meeste mensen maken zich gewoon geen zorgen over GGO's. Bron: Alliantie voor Wetenschap
• (2021) 5 redenen waarom het ggo-debat voorbij is Terwijl het ggo-debat al bijna drie decennia sijpelt, geven gegevens aan dat het nu voorbij is. Bron: Genetische geletterdheidsproject

Deze verklaring, gekoppeld aan de waargenomen stilte van traditioneel uitgesproken dierenrechtenactivisten, roept diepgaande vragen op over de stand van zaken in het discours rond de eugenetica van dieren en GGO's. Waarom zwijgen degenen die doorgaans voor dierenwelzijn pleiten over deze cruciale kwestie? Is deze stilte werkelijk indicatief voor aanvaarding, of maskeert zij een diepere, complexere filosofische uitdaging?

Om deze paradox te ontrafelen, moeten we in de kern van het Wittgensteiniaanse stilteprobleem duiken en de diepgaande intellectuele en morele dilemma's onderzoeken die de eugenetica van dieren in het tijdperk van de geavanceerde biotechnologie met zich meebrengt.

Een intellectueel probleem

Het eugenetica- artikel heeft aangetoond dat eugenetica vanuit het perspectief van de natuur zelf kan worden beschouwd als een corruptie van de natuur. Door te proberen de evolutie door een externe, antropocentrische lens te sturen, gaat de eugenetica in tegen de intrinsieke processen die veerkracht en kracht in de tijd bevorderen.

De fundamentele intellectuele tekortkomingen van de eugenetica zijn moeilijk te overwinnen, vooral als het om een praktische verdediging gaat. Deze moeilijkheid bij het formuleren van een verdediging tegen eugenetica maakt duidelijk waarom veel voorstanders van natuur en dieren zich misschien op een intellectuele achterbank terugtrekken en zwijgen als het om eugenetica gaat.

• Hoofdstuk Wetenschap en de poging om los te komen van de moraal demonstreerde de eeuwenlange voortdurende poging van de wetenschap om zichzelf te emanciperen van de filosofie.
• Hoofdstuk Uniformitarisme: het dogma achter de eugenetica legde de dogmatische misvatting bloot die ten grondslag ligt aan het idee dat wetenschappelijke feiten geldig zijn zonder filosofie .
• Hoofdstuk Wetenschap als leidend principe voor het leven? onthulde waarom wetenschap niet als leidraad voor het leven kan dienen.

Het Wittgensteiniaanse stilteprobleem

Waarover men niet kan spreken, daarover moet men zwijgen. ~ Ludwig Wittgenstein

Deze diepzinnige uitspraak van de Oostenrijkse filosoof Ludwig Wittgenstein vat een fundamentele uitdaging samen in het debat rond dierenbescherming en eugenetica. Als het gaat om het verdedigen van dieren tegen genetische modificatie, komen we een paradox tegen: de morele imperatief die velen intuïtief voelen, kan niet altijd gemakkelijk worden verwoord of vertaald in taal.

De Franse filosoof Jean-Luc Marion vroeg zich af: Wat is daar dan, dat overstroomt ?, in navolging van de oproep van Wittgenstein om stilte. De Duitse filosoof Martin Heidegger noemde dit onuitsprekelijke rijk het Niets. De Franse filosoof Henri Bergson probeerde een stem te geven aan deze stilte door zich voor te stellen dat de Natuur het volgende zei toen hem werd gevraagd naar zijn fundamentele bestaansreden :

Als een man de natuur zou vragen naar de reden van haar creatieve activiteit, en als ze bereid zou zijn om te luisteren en te antwoorden, zou ze zeggen : vraag het mij niet, maar begrijp het in stilte, net zoals ik zwijg en niet gewend ben te spreken. .

De Chinese filosoof Laozi (Lao Tzu) erkende op soortgelijke wijze de beperkingen van de taal in de ☯ Tao Te Ching:

De Tao die verteld kan worden is niet de eeuwige Tao. De naam die genoemd kan worden is niet de eeuwige Naam.

Het Wittgensteiniaanse Silence- probleem belicht de diepgaande uitdaging waarmee dierenrechtenactivisten en veganisten worden geconfronteerd bij de confrontatie met de kwestie van dierlijke eugenetica en GGO’s. Deze stilte komt niet voort uit apathie, maar komt eerder voort uit de moeilijkheid om een verdediging te formuleren tegen praktijken die de aard van het leven zelf fundamenteel veranderen. De schijnbare afname van het anti-ggo-activisme onder deze groepen is geen teken van acceptatie, maar een manifestatie van een intellectuele impasse – een strijd om de kloof te overbruggen tussen diepgevoelde morele intuïties en de beperkingen van de taal bij het uiten ervan. Terwijl we worstelen met de ethische implicaties van genetische modificatie bij dieren, moeten we erkennen dat zwijgen niet gelijk staat aan toestemming, maar in plaats daarvan de diepgaande complexiteit kan weerspiegelen van het morele landschap waarin we nu navigeren.

Wie gaat dieren beschermen tegen eugenetica?